martes, marzo 07, 2006

Haciendo amigos

Si el kayak es muy gracioso. Es de las pocas cosas que me divierten en este mundo. Tiene cierta gracia eso de vencer el miedo ancestral al agua. Al final la vida salió de allí y parece que tengamos ganas de volver a ella o a la placenta materna que también es agua, esa es algo más alimenticia. Eso va en contra de todas las leyes de la evolución y de la vida. Llamad a Freud, que me lo explique o a cualquier otro. N
Bah, esquimoteamos y si no nos sale nadamos; con dos cojones. Y al fin y al cabo más vale morirse de una hostia, ahogado debe ser bastante agobiante. Aunque bueno también un buen cáncer agobia lo suyo o un buen infarto, en este último caso la muerte es rápida. Y más vale que no te resuciten si han pasado más de diez minutos

No será que nos aburrimos mortalmente en los curros de mierda que nos han tocao en la lotería. Nos gusta pavonearnos y adoptar otra identidad; no no soy un administrativo, ni un pringao, ni un pastoso a secas. Soy un indómito dominador de las aguas bravas, practico un deporte minoritario, deberían darnos una medalla y que la gente nos vitoreara por la calle cuál heroes. Medallas según el grado.

- Mamá, mamá, papá, papá, he bajado un V+
-Ay hijo que sustos nos das. Pero mañana te pondrás la insignia del V+.
Y qué más? La camaradería, la solidaridad y todas esas monsergas pseudocatólicas. Si ayudas a alguien no es por eso, es porqué tienes que hacerlo. No hay más hostias. Otra vez la inconsciencia de la muerte.
Y luego está la pasta, que si me cojo una está que tiene seis tornillos - los que te faltan en la cabeza, mamón- o esta que lleva un reposapiés especial para pies planos. O las prijon/eskimo que no se rompen nunca excepto cuando se rompen. Y el picajoso que se mosquea y los tontos del bote que hacen blogs, para demostrar que además de remar saben escribir.
Pues escribo bien, y a quién no le guste que se rasque las criadillas.
Vaya una gilipollez como cualquier otra para pasar el tiempo .

Fale y qué? Nada igual que antes, pero más tranquilo.

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Hola Karl,
Et veig una mica espitós aquest matí. Fés uns estiraments home :)
Realment jo també em pregunto moltes vegades perquè cony baixo rius i perqué sempre tinc que fer rius que estàn una mica més enllà de les meves possibilitats. Alguns diuen que per progressar. No ho sé. Vull dir que jo on disfruto, per exemple, i m'ho passo de conya es a l'Esera entre Campo i La Silla o a la ola de Campo o al camp d'slalom de Sort fent portes o agafant corrent, bacs, etc. Doncs, no. Tinc que fer piràmides o el Salto de l'Àngel i la rentadora al Noguera, patint, passant por i remant de puta pena. Que passa amb els nostres cervells noi????.
Convé passar-ho bé a rius controlables o convé anar sempre una mica (o molt) cagadet?.

Taco

Anónimo dijo...

Cony Karl, les dues menys quart de la matinada no és bon moment per escriure. Quin speed!!. Fes uns quants estiraments, una camamilla i...ommmmm :)). Bromes apart, jo també penso qué collons foto baixant rius. I a més perquè m'embolico a baixar rius que estàn per sobre de les meues possibilitats. Per què si disfruto com un enano entre Campo i la silla (o a la ola de Campo o al camp d'slalom de Sort fent portes) em tinc que fotre a baixar piràmides on vaig cagadet i a sobre remo fatal?. Els entesos diuen que és per progressar i agafar nivell però jo penso: que ens empeny a anar en contra d'allò que ens marca l'instint?. Quines ganes de patir !!. I el més greu és quan comences a pensar que l'origen de totes les teues deficiències tècniques estàn en la piragua i nó en tu mateix. I decideixes comprar-te un kayak d'allò millor. Enfí mestre lama, reflexions mentre es cou la pasta i els nanos estàn enganxats als Lunnis.
Fins aviat

Anónimo dijo...

como se te va !!! (solo eso, que tengo que seguir estudiando)