domingo, mayo 07, 2006

Me dedico definitivamente al parchís

Pues que sí, que creo que ese es mi futuro inmediato. Que no hay nada que hacer en esto del kayak.
Nada, eso a nadar, que es lo mío. Y una nadada bastante fea. Chicane del Ésera, demasiada derecha. Porqué me olvido tan rápido que la derecha no es mi fuerte, vuelco p'atrás en rulo feo, preparo el esquimo y de pronto toc, toc, algo notaba en el coco que me golpeaba. Unos hermosos tronquillos.
Mal rollo, así que como la derecha no me gusta, con rocas y por lo que he visto luego - gran intuición la mía- llena de ramas, ni corto ni perezoso tiro del cubre para ir a nadar por el centro. Pero no, tocaba derecha, extrema derecha - justo castigo a mi izquierdismo congénito- y he ido a parar a unas contras llenas de tronquillos, ramillas y demás aparatejos naturales que daban una mala espina de cuidado y entre las que supongo se ha enganchado la pala; y de paso una pata del autor de estas líneas compungidas. Vistas así las cosas he optado por abandonar la pala a su suerte y procurar liberarme la pata, posición plana de nado para atras y evitar meterme a la contra marmitera y con hermosas rocas socavadas. Menos mal de la roca de la izquierda a la cual he tenido que trepar se ha mantenido firme y no se ha hundido con mi peso. Lanzamiento de cuerda certera de Josero y nadada firme y serena hasta zona más plácida.
La pala no ha aparecido y supongo que se ha quedado en la contra o bajo la roca, a pesar de que Josero "advanced whitewater rescue" ha intentado ir a por ella y la ha vislumbrado unos instantes, el lanzarse a por ella en ese sitio era del todo desaconsejable. Pues allí se ha quedado, quizás mañana, cuando baje el agua aparezca o quizás no.
Menos mal que ha pasado un raft, que me ha permitido montar ya que no había pala de recambio. Gracias, colegas argentinos. Y yo y barco, ese no se ha atrevido a desaparecer, hemos finalizado el tramo.
Me he quedado con la duda si me he precipitado con lo de tirar del cubre o no. Quizás podría haber esperado un poco más o quizás me hubiera enganchado cabeza abajo con las ramas. Pero bueno habrá que esperar a la próxima para saberlo.

PD: Milagro o sarcasmo cruel del destino . Chus, la hermana de Josero, ha encontrado parte de mi green carbono rota en agosto del año pasado a un escaso kilómetro de donde la partí.
Bueno, no hay mal que por bien no venga. Ahora me pasaré al C-1.

2 comentarios:

Anxo dijo...

Hombre, siento lo de tú pala perdida. Espero q tengas suerte y aparezca.

Salu2

Anónimo dijo...

Qué cony tindrà la chicane que quan més confiat vas te la juga?. Aquí mateix és on la meva pala es va quedar enganxada el setembre passat sota una roca (a la esquerra). Sortosament, Lucas d'EKM me la va agafar mig hora després quan el cabal ja havia baixat. Però jo no vaig tenir un raft-taxi. Vaig tenir que pujar tot solet per la costa, amb la piragua al coll, fins a la carretera. Aquest va ser el darrer dia que vaig remar amb el Jesús :(((
Ànim per la propera

Taco